مواسات با سیدالشهدا (ع)
در روایات است که امام رضا (ع) شخصاً اقدام به آمادهسازی مجلس عزا نمودند. هنگامی که دعبل خواست اشعاری در مصائب سیدالشهداء (ع) در محضر ثامنالائمه (ع) قرائت کند، خود حضرت برخاستند و پردهای نصب کردند، که در یک طرف آن دوستان و محبین و در طرف دیگر خانواده و منسوبین آن حضرت قرار گیرند و در مصائب جدشان امام حسین (ع) گریه کنند
کاروان اسرای کربلا هنگام بازگشت از کربلا به مدینه و گذر از شهرهای مسیر حرکت، به خصوص کوفه و شام، با اقامه عزای امام حسین (ع) و سایر شهدای کربلا همراه بود؛ به گونهای که گریه و پشیمانی مسلمانان را به دنبال داشت.
حرکت حضرت صدیقه طاهره (س) در عرصه محشر دلیلی محکم بر اقامه عزاداری بر شهادت امام حسین (ع) میباشد. و از این جهت تأسی به تنها یادگار پیامبر گرامی اسلام وظیفه ارادتمندان به خاندان رسالت و پیروی از روش نیکوی آنان در تشکیل مجالس عزاداری امام حسین (ع) خواهد بود.
رسول خدا (ص) نیز برای امام حسین (ع) به گریه و عزاداری پرداختهاند آن هم سالیان سال، قبل از واقعه عاشورا و شهادت ایشان که این خود حکایت از اهمیت و بزرگی این مطلب (عزاداری) دارد.
مصیبت حضرت سیدالشهداء (ع) به قدری عظیم است که قبل از آنکه حضرت متولد شوند، هنگامی که پیامبر اکرم (ص) خبر شهادت امام حسین (ع) را به حضرت فاطمه زهرا (س) میدهند، ایشان بیتاب شده و گریبان خویش پاره میکنند.
هر بندهای با دیدگان گریان محشور میگردد مگر گریهکنندگان بر جدم حسین (ع) که در حالی محشور میگردد که دیدهاش روشن است و مژده به او میرسد و شادمانی بر چهرهاش نمودار است.
همانا خدای تبارک و تعالی ما را از میان زمینیان (برای هدایت بشر) انتخاب فرموده و برگزید، و برای ما پیروانی برگزید که ما را یاری میکنند
"مواسات" یکی از زیباترین خصلتهای معاشرتی است؛ یعنی غمخواری و همدردی و یاری کردن دیگران و دیگری را در مال و جان، همچون خود دیدن و دانستن، یا ایثار و دیگری را بر خود مقدم قرار دادن، به دوستان و برادران دینی یاری و کمک مالی و جانی رساندن، غمخواری کردن کسی را به مال خود، برابر گردانیدن او را با خویش.
شعائر حسینی(ع) همان شعائر الهی است که خداوند تعظیم و بزرگ داشتن آن را نشانه پرهیزگاری دلها دانسته است
پیامبر اکرم (ص) فرمودند:
محرم که میشود جوشش نام حسین (ع) در دلها، هر دلسوختهای را بیتاب میکند و چون تشنهای به سوی زلال معرفت عاشورا میکشاند.