حضرات آیات
منبع: بیت معظم له
عالم ربانی و فاضل صمدانی آخوندملامحمدتقی یا میرزامحمدتقی معروف به نصیرالاسلام و همچنین معروف میرزابزرگ در سال1203یا1204.ق درروستای دهنوصمصام به دنیا آمد. در طفولیت ودر حالیکه یکی دوسال سال از عمر ایشان نگذشته بود پدر ارجمندشان آخوند ملا مراد علی را از دست دادند. وتحت سرپرستی مادرودیگر ذوالحقوق قرار گرفت.ایشان علوم مقدماتی ودینی را نزد اساتید حوزه علمیه آن زمان فرا گرفته اند. از محل تحصیل و اساتید ایشان اطلاعی در دست نیست ولکن آنچه از معلومات و آثار دست نوشته از ایشان باقی مانده نشان از تحصیل ایشان نزد اساتید مبرز آن زمان بوده است. ایشان با ادامه تحصیل و ترویج مکتب اهل بیت(ع) و خدمات اجتماعی و فرهنگی که داشتند درشماربزرگان وعلمای فاضل منطقه جاپلق ،بربرود وکمره قرار گرفتند. وی به همراه برادرفاضل خود آخوندملا محمد علی رسیدگی به امور دینی واجتماعی درمنطقه می پرداختند واسناد واحکامی که ایشان در منطقه مهر و تایید نموده اند گواه بر این مطلب می باشد. من جمله درکتاب طایفه سرلک شاخه ای کهن ازایل بختیاری تعدادی ازاین اسناد موجود میباشد.
آخوند میرزا محمدتقی درمیان مردم وعلماء منطقه معروف به میرزای بزرگ ونصیرالاسلام بود ودریک جلسه ظن السلطان حاکم اصفهان ولرستان وحومه شماری از علماء منطقه راجمع نموده وگفت می دانید چرا آخوند میرزامحمدتقی درمیان شما معروف به نصیرالاسلام است چون عالمی است شجاع که بسیاری ازشما هرسندی را می دادیم و یا می دادند امضاء می نمودید ولی آخوند میرزا محمدتقی هرسندی را امضاء و مهر نمی کرد و بعد از بررسی آنرا تایید می کرد تا بلکه حقی از کسی پایمال نشود. وبعد ازایشان معروف به نصیرالاسلام گردیدند.
سند ملکی که مربوط به شوال1244ق میباشد فرزندان اسکندرخان سرلک بختیاری بسیاری از املاک دهنو صمصام وعکس آباد را درحق ایشان وبرادرشان آخوند ملامحمدعلی صلح می کنند.و50سال بعد نیزاین صلحنامه توسط آخوندملااسدالله گلپایگانی مورد تاییدمجدد قرارمی گیرد.
نقل است که حکام وخوانین منطقه بربرود وجاپلق وکمره ازایشان بسیار حساب می بردند وازنفوذ ایشان بسیاربیم داشتند.بطوریکه رجبعلی راهزن با قشونش به دهنو و منطقه راه نفوذ نداشت و کمترین تجاوز را به این منطقه داشت.
نقل است که روزی سربازان حشمت الدوله قصد دستگیری ناحق بعضی ازمردم منطقه ازجمله حسینعلی بک راداشتند واین درحالی بود که آخوندمیرزامحمدتقی نابینا ودرسن120سالگی بسر می بردند وقتی از قضیه مطلع شدند گفتندمگر مردان دهنومرده اند که می خواهند این افراد را ببرند و در پاسخ عده ای از زنان گفتند که مردان جهت کشاورزی به باغات ومزارع اطراف رفته اند وایشان مجددا فرمودند مگرزنان مرده اند که بخواهند حسینعلی بک و دیگر افراد را ببرند که با دستور ایشان زنان غیرتمند دهنو جمع شده و با مساعدت از مردان اجازه دستگیری این عده را نمی دهند وماموران مجبوربه بازگشت می شوند.
ایشان علاوه برتبلیغ احکام دین ونفوذاجتماعی درمنطقه دارای طبع و شوق شعری نیزبوده اند که اشعار ازایشان بالاخص در مدح اهل بیت(ع) باقی مانده است.و اشعاری در مدح اهل بیت و مراثی آنها که از شعرای مطرح بوده را نیز نوشته و از آنها در منابر و تبلیغ دینی خود استفاده می نمودند.
از آثارخطی و دست نوشته های ایشان می توان به سه(3)جلدکتاب که با نگارش سلیس و روان به فارسی وعربی نگاشته شده است نام برد.
ایشان دراین سه(3)جلد به بیان معارف دینی مواعظ واشعاری که در طول عمر طولانی وپربرکت خود که غالبا درمدح اهل بیت(ع) ودر مدح خامس آل عبا(ع)میباشد جمع آوری ونگاشته اند.
درحاشیه یکی ازکتاب های اخلاقی خود که همزمان با مشکلات معیشتی وقحطی بوده است آورده است:
(دریوم خجسته بیستم شهر ربیع الاول در زمانی که زمانها از ناخوشی رسته بودم این نبشته و رقعه نوشتم که انشاءالله خواننده بدعای خیری یاد نماید.حررها محمدتقی1308ق)
در حاشیه کتاب شعر فارغ نامه گیلانی(خطی1249ق) آورده است: (در بیست و هشتم شهر ذی الحجه الحرام 1286 با هزار افسرده دماغی این فرد را نوشتم که بماند
فردا بباغ وعده آن سرو قامت است یاران حذرکنید که فردا قیامت است
این عالم ربانی درسال1333ق با نزدیک به130سال عمر طولانی و پر برکت درروستای دهنو صمصام رحلت نموده ودرقبرستان آن روستا درجوار مضجع والد ارجمندشان آخوند ملامرادعلی به خاک سپرده شدند.
فرزند فاضل ایشان آیت الله میرزامحمدباقردرحاشیه کتابی نوشته است:
بسم الله العظیم تخمینا چهارساعت از آفتاب بالا آمده از روزسه شنبه بیست وسوم شهر ربیع الثانی روح پرفتوح والد ماجد المرحوم المبرورجناب مستطاب آقا میرزامحمدتقی طاب الله مضجعه ازکالبد بدن آشیان گرفت. اللهم انی اسئلک بحق محمد وآل محمد وان تصلی علی محمد و آل محمد و ان تغفر ذنوبی وذنوب والدی وارحمهما کما ربیانی صغیرا. . محقق یاد بود وتحریرشد مطابق پارسئیل موافق یکهزار وسیصد وسی وسه من الهجره حررها العبدالعاصی محمدباقر.
در حاشیه سنگ قبر ایشان تاریخ فوتشان به شعر درآمده است:
وفدت علی الکریم بغیر زاد من الحسنات والقلب السلیم
وحمل الزاد اقبح کل شیء اذاکان الوفود علی الکریم
بسال یکهزار و سیصد و سی وسه بگذشته از ایام هجرت
که این عالی جناب از دار فانی سوی دار بقاء فرمود رحلت
خرد از سال فوت و مسکنش گفت «بمینوی برین اقرب به رحمت»
عاش سعیدا و مات سعیدا
