درس هایی از سازندگی

سحرخيزى مرحوم ميرزا (قدس سره) برادر مرحوم ميرزاقدس سره، آقاى حاج كريم رهبر سعادتى مى‏ گويد: فقيه مقدس، ميرزاى تبريزى قدس سره از همان دوران جوانى از تديّن و التزام خاصى برخوردار بود. جوان پانزده ساله‏اى كه معمولاً خواب نيمه‏ شب براى او عزيز است و سخت است كسى در آن سن جوانى بتواند خواب خوش نيمه شب را ترك كند؛ اما مرحوم ميرزاقدس سره در نيمه شب از رختخواب خود بر مى ‏خاستند و با آنكه ايشان دانش‏ آموزى بيش نبود وليكن همراه با اذان وضو مى‏ ساخت، و ضمن اداى فريضه صبح، بقيه خانواده را بيدار مى ‏كرد كه بعدها نماز شب همراه با دوران‏ طلبگى اضافه شد و آن چنان در پيشگاه ايزد منان، شكسته و با تواضع مناجات مى ‏كرد كه انسان با نظر به اين صحنه تحت تأثير قرار مى ‏گرفت. مرحوم ميرزاقدس سره از همان سن جوانى با جوانان هم سن خود كاملاً متفاوت بود و براى همه محسوس بود كه اين جوان آينده درخشانى دارد؛ زيرا ارتباط قوى معنوى داشت و هيچ چيز نمى‏ توانست او را از معنويت دور كند. ايشان به معنويات بسيار مقيد بود و در هر حال از هر فرصت ممكن براى عباداتى چون تهجد و نماز شب استفاده مى ‏كرد. در ايام ماه مبارك رمضان مشاهده نشد كه مرحوم ميرزاقدس سره قبل از اداى نماز مغرب افطار كند. ابتدا با خضوع و خشوع كامل وضو ساخته و نماز خود را به جا مى‏ آورد و ضمن زمزمه دعاى افطار و خواندن سوره « اناانزلنا » افطار خود را با خرما شروع مى ‏كرد و همين حركت ها و خلوص بود كه علاقه پدر به فرزند را افزون مى كرد به طورى كه بارها و بارها پدر مرحوم ميرزاقدس سره مى ‏گفت: «ميرزا جواد چيز ديگرى است!» و اين جوان آن‏گونه رفتار مى ‏كرد كه گويى معلم خانواده شده بود. خصوصيات والاى اخلاقى، كمال سرشار و معرفت خاص، از او فرزندى محبوب ساخته بود.