درس هایی از ولاء

مرجع تقليد يا خادم سيد الشهداء(عليه السلام) حجت الاسلام شيخ على ديانى مى ‏گويد:
به شدّت به مرحوم ميرزاقدس سره علاقه داشتم و ايشان‏ قدس سره هم به اينجانب محبت فراوان داشتند و هنگامى كه مرحوم ميرزاقدس سره را مى ‏ديدم تمام وجودم مملو از شوق مى‏ شد. صورت نورانى و تواضع، فروتنى و كمال اخلاقى در ايشان متجلّى بود، با توجه به علاقه شديدى كه به ايشان داشتم گاهى بعد از رحلت ايشان‏ قدس سره موفق مى‏ شدم خواب ايشان را ببينم، يك شب خواب ديدم كه مرحوم ميرزاقدس سره با لباس سفيد و صورت بسيار نورانى در حال حركت هستند و مردم منتظر نشسته بودند تا نماز جمعه را اقامه كنند در عالم خواب گفتم بروم جلو و از ايشان سؤالاتى كنم. نزد ايشان رفتم و گفتم آقا بفرماييد كه امام زمان‏ عليه السلام بيشتر دوست دارند يك طلبه مرجع تقليد شود يا خادم امام حسين‏ عليه السلام (مراد منبرى و روضه خوان) يك دفعه ديدم مرحوم ميرزاقدس سره شروع به گريه كردن كردند و اشك‏هايشان جارى شد به طورى كه در عالم خواب اشك‏هايشان را مشاهده مى‏ كردم. فرمودند: امام زمان‏ عليه السلام بيشتر دوست دارد يك طلبه خادم امام حسين‏ عليه السلام شود.
آرى ميرزاى تبريزى ‏قدس سره خود عاشق حسين بود و يادمان نمى ‏رود آن روزى كه شاگرد در درس مرحوم ميرزاقدس سره اشكال كرد، آقا به ايشان گفتند گوش كن، آن طلبه گفت: مجلس روضه كه نيست، درس است و در درس جاى اشكال است، آن‏گاه بود كه مرحوم ميرزاقدس سره يك لحظه در سكوت فرو رفت و اشك ريختند و در حالى كه حسرت مى ‏خوردند كه چرا منبرى و روضه‏ خوان نشدند فرمودند: اى كاش من روضه‏ خوان بودم، مجلس روضه عظمتش بسيار زياد است و از اين درس ما مهم‏تر و بالاتر است، من مى ‏خواستم روضه‏ خوان شوم وليكن صدايم مرا يارى نكرد.