درس هایی از ولاء

ميرزاى تبريزى ‏قدس سره و محبت به اهل بيت‏(عليهم السلام) فاضل محترم، سيد محمدحسن ميرحسينى مى ‏گويد: در ايام شهادت حضرت صديقه كبرى - فاطمه زهرا عليها السلام - شور حال خاصى در بيت فقيه مقدس، مرحوم ميرزا جواد تبريزى قدس سره برقرار بود. بنا داشتيم در گوشه‏اى از حسينيه معظم‏ له، درب خانه مبارك فاطمه زهرا عليها السلام ‏را به صورت نمادين بسازيم. از صبح زود همراه عده‏اى از دوستان و آقازاده مرحوم ميرزا قدس سره كه ناظر بر ساخت خانه فاطمه زهرا عليها السلام بود، مشغول كار شديم. بعداز ظهر كه كارهاى نهايى انجام مى ‏گرفت، به ناگاه مرحوم ميرزاقدس سره به حسينيه تشريف آوردند و در آستانه در، در حالى كه محاسن مبارك را به دست گرفته بود، پرسيد: اين جا چه خبر است؟ نزديك ايشان كه شدم، ديدم صورت مبارك ايشان حالت غم به خود گرفته. عرض كرديم مشغول ساخت خانه حضرت زهرا عليها السلام هستيم. آقا آرام ‏آرام به سوى خانه نمادين آمدند و با همان حالت منقلب اشاره به درب سوخته كه نيمه باز بود كرده و فرمود: درب اين گونه نبود. وقتى كه هجوم آوردند در كامل باز شد. بعد نگاهى به سكويى كه بر درب خانه ساخته بوديم انداختند و فرمودند: اين سكو چيست؟ عرض كرديم: آقا جان! شنيده ‏ايم كه بر درب خانه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام سكويى گلى بود كه حضرت براى قضاوت و رفع امور بر آن مى ‏نشستند و گاه سائل بر روى آن به انتظار اهل‏بيت‏ عليهم السلام مى‏ نشست. به اين‏جا كه رسيديم، آقا با عصبانيت و حالتى عجيب فرمودند: نه! نه! سائل بر خانه اهل‏بيت‏ عليهم السلام انتظار نمى‏ كشيد. اهل‏بيت‏ عليهم السلام سائل را قبل از اين كه سؤال كند، جواب مى‏ دادند و سائل بر درب خانه اهل بيت‏ عليهم السلام منتظر جواب نمى‏ ماند. بعداز اين جمله كه تمامى اطرافيان را در بهت فرو برده بود، ايشان از تمام كسانى كه با دست و لباس گلى و خاكى مشغول كار بودند، تفقد جستند و فرمودند: خداوند به شما توفيق دهد مأجور باشيد. روحش شاد و يادش گرامى باد كه معلمى نمونه و فقيهى استوار و ولائى بود و تحول عجيبى در معتقدات ايجاد نمود و علاوه بر تثبيت شعائر افراد مؤمن به خصوص جوان با الگوگيرى از آن مرجع راحل چهره زيباى از حب اهل بيت‏ عليهم السلام در جامعه به نمايش گذاشته و با خلوص نيت در حال فعاليت و تقويت شعائر مى‏ باشند.