درس هایی از ولاء
ميرزاى تبريزى(قدس سره) و گريه بر مظلوميت سيد الشهداء(عليه السلام)
هنگامى كه فقيه مقدس، ميرزاى تبريزى قدس سره در مجلس روضه حاضر مى شدند، سخت بى تابى مى كردند و مانند باران اشك مى ريختند و حاضرين را عجيب تحت تأثير قرار مى دادند.
روزى فرزند مرحوم ميرزا قدس سره خطاب به والد قدس سره خود گفتند: «آقا! چرا در روضه اين قدر بى تابى مى كنيد، با وضعيتى كه داريد، (چهار سال آخر عمر مرحوم ميرزاقدس سره كه به بيمارى گذشت) به شما فشار مى آيد!» مرحوم ميرزا قدس سره فرمودند: «فرزندم! گريه من ان شاء اللَّه اگر مورد قبول واقع شود عرض ادب به ساحت مقدس اهل بيت عليهم السلام است. من از اين گريه دو چيز را دنبال مى كنم: يكى به خاطر قبر و قيامتم، كه ثواب اين اشكها براى روزى كه »لا يَنفَعُ مالٌ وَلابَنُونَ« ذخيره شود، گريه در مصائب اهل بيت عليهم السلام حلّال مشكلات است و علاوه بر تأثير دنيوى ذخيرهاى براى آخرت است. اگر كسى با معرفت به عظمتِ مصائب اهل بيت عليهم السلام اشك بريزد از بهشتيان است.
مورد دوم اينكه من مى خواهم به مؤمنين به خصوص طلّاب جوانى كه در آينده، هدايت مردم در دست آنهاست، طريقه ابراز ارادت و محبت و برگزارى مجالس عزا در مظلوميت اهل بيت عليهم السلام را آموزش دهم تا آنها بفهمند كه در مقابل مظلوميت اهل بيت عليهم السلام بايد ابراز احساسات كرده و نبايد خود را در مقابل مقام والاى آنان چيزى حساب كنند؛ بلكه بايد بر سر و سينه زده و گريه كنند. گريه علاوه بر اينكه در مقابل مظلوميت اهل بيت عليهم السلام اداى وظيفه است، ذخيرهاى بسيار گرانبها براى قبر و قيامت است؛ زيرا چشمى كه بر مظلوميت اهل بيت عليهم السلام گريه كند، در آخرت گريان محشور نخواهد شد. ما تا فرصت داريم بايد در دنيا براى خود ذخيره داشته باشيم و از جمله بهترين ذخيره ها اشك ريختن در مظلوميت اهل بيت عليهم السلام مى باشد و اميد است كه به بركت اين اشكها خداوند رحمى نموده و ما را در آنچه تقصير كرده ايم ببخشد و توفيق دهد آن باشيم كه او دوست دارد.»
