درس هایی از ولاء

ميرزاى تبريزى ‏قدس سره و گريه شديد بر مظلوميت امام حسين‏(عليه السلام)

محرم كه فرا مى‏ رسيد، فقيه مقدس، ميرزاى تبريزى قدس سره ضمن برگزارى مراسم عزادارى، جامه سياه بر تن مى‏ كردند و هيئت عزا به خود مى‏ گرفتند، به نحوى كه با نگاه به مرحوم ميرزا قدس سره مى ‏توانستيم متوجه ايام حزن شويم. ايشان محرم را با غم و اندوه شروع مى ‏كردند و وقت روضه خوانى مانند باران اشك مى ‏ريختند و به منبرى ها مى ‏گفتند: «زياد روضه بخوانيد!» مرحوم ميرزا قدس سره در مجلس عزا و در هنگام روضه از خود بى ‏خود مى ‏شدند و با شدت شروع به گريه مى‏ كردند؛ به طورى كه اطرافيان خود را تحت تأثير قرار مى ‏دادند وهر كسى ايشان را با اين هيئت مى ‏ديد، عاشقانه مى ‏سوخت و هرگاه به ايشان مى‏ گفتند: آقا! كمى مواظب خود باشيد، آن قدر بى ‏تابى نكنيد براى حالتان مناسب نيست، مى ‏فرمود: «اين اشك ها براى قبر و قيامتم است، مى‏ خواهم اسمم جزء عزاداران اهل بيت‏ عليهم السلام و سيدالشهداء - امام حسين عليه السلام - ثبت شود.» و او علاوه بر اينكه براى خود تلاش مى ‏كرد كه آخرتش مملو از حسنات باشد ديگران را نيز آموزش مى‏ داد كه چگونه به درگاه اهل بيت‏ عليهم السلام ابراز ارادت كنند. هركس به آن صورت نورانى نظر مى ‏كرد، نايافته‏ هاى خود را مى ‏يافت و مى‏ فهميد كه چگونه بايد محبت و علاقه خود به اهل بيت‏ عليهم السلام را ابراز كند.