درس هایی از ولاء
ميرزاى تبريزى قدس سره و مظلوميت اهل بيت(عليهم السلام)
همه ساله در نيمه شعبان عدهاى از طلاب ضمن برگزارى مجلس جشن به مناسبت ولادت باسعادت امام زمان عليه السلام در مسجد امام حسن عسكرى قم، يك روز معتكف شده و برنامه هاى متنوع و بامعنويتى دارند و چند سالى بود كه جهت اقامه نماز صبح روز ميلاد حجت بن الحسن العسكرى عليه السلام از فقيه مقدس، ميرزا جواد تبريزى قدس سره دعوت می كردند. چند روز قبل از نيمه شعبان سال 1384 (سال آخر حيات مرجع) يكى از عزيزانى كه مسئول برنامه احياى شب نيمه شعبان بود به دفتر تشريف آوردند و گفتند: میخواهيم ضمن اينكه مرحوم ميرزاقدس سره توجهى به اين مجلس داشته باشند، نماز صبح را هم اقامه كنند. ايشان بعد از حاضر شدن در محضر مرحوم ميرزاقدس سره درخواست خود را بيان كردند.
مرحوم ميرزاقدس سره ضمن تشويق اين گروه به اين كار عظيم و مسئله جشن و اعتكاف در مسجد، فرمودند: من براى نماز حاضر میشوم و كمك هم میكنم كه ان شاء اللَّه مجالس باعظمت برگزار شود؛ البته به شرطى كه در مراسم، روضه حضرت صديقه شهيده، فاطمه زهراعليها السلام نيز خوانده شود. آن گاه اشك در چشم مباركشان حلقه زد و در حالى كه صدا در گلوى ايشان به لرزه درآمد، فرمودند: روضه حضرت فاطمه زهراعليها السلام را بخوانيد. آن گاه فرمودند: شايد سؤال كنيد كه چرا در روز جشن، روضه بخوانيم، آن قدر به اهل بيت عليهم السلام ظلم شد كه معاندين روز خوشى را بر ما نگذاشتند، تصور آن صحنه ها و آن ظلمها انسان را بی تاب می كند. اميد است با توسل در آن مجلس، امام عصرعليه السلام عنايتى بفرمايد و خداوند تفضلى كند كه شيعه دلشاد شود.
