درس هایی از ولاء

ميرزاى تبريزى‏ قدس سره و ادب در مقابل مقام شامخ اهل بيت عليهم السلام

يكى از مواردى كه در فقيه مقدس، ميرزاى تبريزى قدس سره به خصوص در هنگام درس بسيار محسوس بود، اين بود كه وقتى به نام مبارك ائمه عليهم السلام می ‏رسيدند، اخلاص و محبت فوق العاده‏اى به مقام شامخ اهل بيت عليهم السلام ابراز می‏كردند. در هر مجلسى كه ذكر اهل بيت عليهم السلام به ميان می ‏آمد، چشمانشان پر از اشك می‏شد و با اخلاص عرض ادب می‏كردند. اگر كسى در محضر ايشان می‏گفت، «امام على عليه السلام»، ناراحت می‏شدند و می‏گفتند: «مثل سنی ‏ها صحبت نكنيد! بگوييد: اميرالمؤمنين على بن ابى طالب عليه السلام.»

در هنگام درس وقتى به روايتى می‏رسيدند كه ذكرى از اهل بيت عليهم السلام می‏شد، صدا در گلوى مباركشان قطع می ‏گرديد، بغض می ‏كردند و اشك در چشمانشان حلقه می‏زد، به طورى كه شاگردان مرحوم ميرزا قدس سره تحت تأثير قرار می‏گرفتند و اگر روايت شمه‏اى از مظلوميت اهل بيت عليهم السلام را در بر داشت، مرحوم ميرزا قدس سره تحمل نكرده و اشك می‏ريختند، و گاهى طلاب را نصيحت می ‏كردند و طريقه عرض ادب را عملاً به فضلا و طلاب ياد می ‏دادند و اين برخورد آن قدر جذاب بود كه تأثير عملى بر شاگردان می‏گذاشت. ايشان دوست داشتند طلاب در مقابل نام اهل بيت ‏عليهم السلام با تواضع و فروتنى كامل، بهترين الفاظ و القاب را به كار ببرند و با عرض ادب و اخلاص، ارادت خود را به آن خاندان ابراز دارند و در مقابل آن بزرگواران خود را هيچ حساب نكنند و درصدد آن باشند كه همواره از مقام شامخ اهل بيت‏ عليهم السلام دفاع كنند و به مردم ياد دهند كه شأن و منزلت اهل بيت‏ عليهم السلام به حدى است كه رضاى خدا تحقق نمی ‏يابد مگر به رضايت آنان و همواره دعا می‏كردند كه اهل بيت‏ عليهم السلام تفضل كرده و عنايتى نمايند.