اعتکاف

توسل و شب زنده‌داری و اعتكاف، سكوى پرشى است به سوى معنويت، به سوى آيندة روشن وتقرب به خدا و اهل بيت: به خصوص اعتكاف، فرصتى است كه معلوم نيست حال و آينده براى هر كسى پيش آيد توسل و شب زنده‌داری و اعتكاف، سكوى پرشى است به سوى معنويت، به سوى آيندة روشن وتقرب به خدا و اهل بيت: به خصوص اعتكاف، فرصتى است كه معلوم نيست حال و آينده براى هر كسى پيش آيد، كجايند آنان كه سال‏هاى قبل در جمع معتكفين بودند و امروز ديگر در ميان ما نيستند. مرحوم ميرزا مى‏فرمود: بعدها ما توفيق حضور در اعتكاف را نيافتيم و حسرت آن را مى‏خورديم، ولیكن زمانی قبل از رفتن به نجف، در قم ساكن بوديم، طلاب مقيد به شركت در اعتكاف بودند و بسیاری از موفقيت‏ها ثمرة همان شب زنده دارى، توسل و دعا بود. در هر فرصتى كه جهت ارتباط معنوى‏ با پروردگار ايجاد شود براى خود و ديگران دعا كنيد و از خداوند بخواهيد همواره شما را تحت عنايت خود و در ظل توجهات حضرت ولى عصر از هر مكروهى حفظ كند و به شما توفيق روز افزون عنايت نمايد.
مرحوم ميرزا مى‏فرمود: زمانى كه ما قم بوديم، ايام اعتكاف، طلاب و بعضى از مؤمنين با كمال خضوع و خشوع وارد مسجد مى‏شدند، و در گوشه‏اى از مسجد عباى خود را به سر می‌كشيدند. كتاب دعا را باز نموده و زمزمه مى‏كردند. هميشه در حال ذكر بودند، مانند كسى كه از همه چيز دنيا بريده است. فقط كمى استراحت مى‏كردند. واقعاً آمده بودند كه با خداى خود معامله كنند، كه كار براى خدا باشد و در مقابل، فقط طالب آن بودند كه خدا اين اعمال را قبول نمايد و آنان را تحت حمايت و توجه ولى عصر قرار دهد. مرحوم ميرزا: دائماً مى‏فرمودند: بايد طورى عمل كرد و به نحوى گام برداشت كه امام زمان از ما راضى باشد. انسان خود را محك بزند، آيا آن بزرگوار روحى له الفداء اگر حاضر بود، با اين حركات و سكناتى كه شخص دارد، از او راضى بود يا خير؟ خدا نكند انسان فراموش نمايد كه صاحب و ناظر دارد. ما بايد همواره امام زمان روحى له الفداء را ناظر بر اعمال خود بدانيم و تلاش كنيم كه توجهى به ما نمايند؛ زيرا دستگير واقعى ما اوست، او صاحب ماست و همة ما به عشق و علاقه و كسب رضايت او در حال تحصيل هستيم؛ زيرا رضاى آن بزرگوار، رضاى خداست، ما سعى مى‏كنيم آن باشيم كه او دوست دارد و اگر تقصيرى هم از ما سر بزند بر ما ببخشد كه غافليم. راهى كه بزرگان رفتند و نتيجه گرفتند، بايد براى ما طلاب و سايرين الگو باشد و ان شاء الله اين عرض ارادت‌ها و توسل‌هایی كه در اعتكاف و غير آن، با خلوص نيت انجام مى‏گيرد در نامه اعمال ثبت شود و فريادرسى باشد براى روزى كه هيچ چيز جوابگو نخواهد بود مگر عمل صالح، و عمل صالح صادر نمى‏شود مگر آنكه انسان خود را ساخته باشد و با طى كردن درجات كمال در خود احساس وظيفه كند و آن‏گاه به دنبال كارى مى‏رود كه اجرى برايش داشته باشد. بازگشت همة امور به تهذيب نفس است و آن محقق نمى‏شود مگر با توسل و دعا.