اعتکاف

يكى ديگر از خصوصيات مرحوم ميرزا تواضع و فروتنى بسيار بود. ايشان خود را بيش از يك طلبه حساب نمى‏كردند و مى‏فرمودند يكى ديگر از خصوصيات مرحوم ميرزا تواضع و فروتنى بسيار بود. ايشان خود را بيش از يك طلبه حساب نمى‏كردند و مى‏فرمودند: «من يك طلبه هستم و هميشه يك طلبه خواهم ماند و من هيچ‏گاه فكر نكرده و نمى‏كنم كه مرجع هستم؛ لذت طلبگى از همه لذت‏ها بالاتر است.» ايشان اصلاً راضى نبودند كسى به عنوان مرجع از ايشان ياد كند حتى بارها و بارها در مجالس روضه وقتى منبرى نام ايشان را ذكر مى‏كرد، ناراحت مى‏شدند و مى‏گفتند كه منبر جاى ذكر اهل بيت:‏ است و مى‏فرمودند: «اگر مرجعيت وظيفه الهى نبود، هيچ‏گاه آن را قبول نمى‏كردم و مانند ساير طلاب تمام وقت را مشغول تحصيل و تدريس بودم؛ وليكن مرجعيّت به عنوان يك وظيفه الهى بر دوش من قرار گرفت و من مجبورم اداى تكليف نمايم و اميدوارم خداوند به من توفيق دهد كه به بهترين وجه به وظيفه خود عمل نمايم.»
ايشان بر اين عقيده بود كه معتكفين و متوسلين نورانيتى كسب مى‏كنند كه آنان را در جهت تحصيل و امر معاش خود موفق مى‏گرداند. سه روز دورى از لذت‏هاى دنيا، خود گام مهمى بود براى سالكان و طالبان معنويت و كمال.
برادر مرحوم ميرزاى تبريزى مى‏گويد: مرحوم ميرزا پانزده سال بیشتر نداشت كه نيمه شب‌ها در آن سرماى شديد تبريز وضو مى‏ساخت و در مقابل پروردگار متعال به مناجات بر مى‏خاست. آن گونه با خدا سخن مى‏گفت كه هر كس به او نظر مى‏كرد، پى مى‏برد كه اين نوجوان در آن سن مورد عنايت پروردگار واقع شده و توانسته خود را به معبود نزديك كند و پيوندى ايجاد كرده است كه نشان از سعادت دنيا و آخرت دارد و وقتي برای ادامه درس طلبگی استخاره گرفت شیخ هدایت غروی بعد از استخاره به صورت مرحوم میرزا نظر کرد و گفت: فرزند می‌خواهی پای در جای انبیاء بگذاری.
دوران سازندگى اگر از ابتدا با معرفت وآگاهى كامل صورت گيرد، ديگر شيطان نخواهد توانست در وجود شخص رخنه كند و بزرگانى كه به مقام والاى معنوى رسیده و درجة كمال را طى كردند، از ابتدا در فكر طی راهی بودند كه آنان را به سعادت برساند و با نگاه به حيات هر يك از اين بزرگان و بررسى زندگى شان به وضوح روشن مى‏شود كه خدا توفيق خاصى به آنها داده است كه توانسته‏اند زود به حقيقت دست پیدا کنند و آن نيست مگر به دلیل پيوندى كه خود با خدا بسته بودند و اين توفيق را يافتند كه خود را بيابند. مرحوم ميرزا از همان سن جوانى در تلاش بود كه خود را به معبود نزديك كند و براى نيل به اين هدف الهى راه‏هايى را انتخاب کرد كه همة آن‏ها نورانيت را به دنبال دارد. يكى از راه‏هایی كه مرحوم ميرزا آن را در سازندگى و كمال مؤثر مى‏دانست، نردبان اعتكاف بود كه آن را حالتى معنوى جهت نيل به سعادت اخروى بر می‌شمرد. شب زنده دارى، توسل و اخلاص در عمل از ديگر راه‏هايى است كه مرحوم ميرزا بر آن تآكيد مى‏كرد. البته همیشه تذکر می‌دادند که درس بر همه چیز مقدم است باید با جدیت به درس اهمیت داد و در کنار آن به سازندگی پرداخت. ممكن است بعضى اشخاص بعد از تلاش، نتوانند به سرعت به اهداف خود نائل شوند، اما شخص نباید نوميد شود. ممكن است همان تأخير در قضاى حاجت، امتحان الهى باشد. بايد تحمل کرده و بيشتر تلاش كند. در هرحال، مراحل امتحان گاهى سخت مى‏شود و اميد است كه از امتحان الهى سرافراز بيرون آييم. از خدا بخواهيد، اجابت خواهد كرد. اگر ارتباط با معبود حاصل شود، جرقه‏اى در درون انسان زده خواهد شد كه همان جرقه، كارساز خواهد بود. توفيق، مراحلى دارد كه حاصل نخواهد شد مگر با تلاش و اخلاص خود شخص؛ آنجا كه پروردگار متعال مى‏فرمايد: «اُدْعُونِى، اَسْتَجِبْ لَكُمْ»، به برآورده شدن حاجت، وعدة الهى تعلق گرفته است كه اگر شخص از خدا بخواهد، خدا برآورده خواهد كرد. اين طلب از خدا، بايد واقعى و حقيقى باشد.