مواسات با سیدالشهدا (ع)

ای فاطمه! اگر در نظر می‌آوری حسین (ع) را که به تیغ دشمن برخاک افتاده و بر کنار فرات، تشنه لب جان داده است، هر آینه نزد او بر چهره می‌زدی و آب دیده را بر گونه‌های گلگونت روان می‌ساختی.

در قصیده‌ای که دعبل خزاعی در محضر امام علی بن موسی‌الرضا (ع) می‌سراید چنین می‌گوید:

ای فاطمه! اگر در نظر می‌آوری حسین (ع) را که به تیغ دشمن برخاک افتاده و بر کنار فرات، تشنه لب جان داده است، هر آینه نزد او بر چهره می‌زدی و آب دیده را بر گونه‌های گلگونت روان می‌ساختی.[1]

"پس زنان بر صورت‌های خویش لطمه زدند و صدای شیون آنان از پشت پرده بلند شد و امام رضا (ع) آن‌قدر گریستند که دو مرتبه بی هوش شدند"[2]

در مورد حضرت امّ سلمه نیز روایت شده که چون خبر کشته شدن امام حسین (ع) به ایشان رسید گفت: آیا آن کار رشت را مرتکب شدند، خدا خانه‌ها و گورهاشان را از آتش پر کند.

آن‌گاه چندان بگریست که بی‌هوش شد، و بعد از سی روز از شهادت امام حسین (ع) از شدت مصیبت جان داد.[3]

از این قبیل موارد در تاریخ و سیره اهل بیت (ع) بسیار نقل شده است اما آنچه که مهم است اینکه فعل معصوم (ع) مجوز و حجت است که عزاداری تا چه حد و مرتبه است، و توجه شود به آنکه حفظ جان ولی خدا اوجب واجبات است.