مواسات با سیدالشهدا (ع)
ای فاطمه! هرچشمی روز قیامت گریان است مگر چشمی که بر مصیبت امام حسین (ع) گریسته باشد، پس همانا آن چشم در روز قیامت خندان است و به نعمت‌های بهشتی مژده داده می‌شود
در روز ولادت امام حسین (ع) تمام ملائکه به خدمت حضرت رسول (ص) آمده و حضرت را به میلاد نور دیده‌اش تبریک گفته و در همان حال خبر شهادت او را داده و هریک به گونه‌ای مرثیه شهادت را برای رسول خدا (ص) می‌خواند و حضرت اشک می‌ریخت.[1]
حضرت رسول اکرم (ص) فرمود:
"هنگامی که رسول خدا (ص) خبر شهادت امام حسین (ع) و مصائبی که بر آن حضرت وارد می‌شود برای حضرت فاطمه (س) بیان کرد، حضرت فاطمه (س) گریه شدیدی نمود، بعد از پیامبر (ص) سوال نمود، پدرم این واقعه در چه زمانی است؟ پیامبر خدا (ص) فرمود: در زمانی این حادثه واقع می‌شود که من و تو و علی (ع) نیستیم، گریه حضرت فاطمه (س) بیشتر شد و فرمود: پدرم چه کسی بر حسینم گریه خواهد کرد؟ و چه کسی مجالس عزا برای پسرم برپا می‌کند؟
رسول خدا (ص) فرمود: ای فاطمه! زنان امت من بر زنان اهل بیتم گریه می‌کنند و مردان امتم بر مردان اهل بیتم گریه می‌کنند. و این عزاداری را هر سال برپا می‌کنند (و پاداش این عزاداری‌ها این است که) روز قیامت تو برای زنان امتم شفاعت می‌کنی و من هم برای مردان، و هرکس از امت من بر مصیبت حسین (ع) گریه کرده باشد، این چشم روز قیامت خندان است و بشارت بر او به نعمت‌های بهشتی باد.
ای فاطمه! هرچشمی روز قیامت گریان است مگر چشمی که بر مصیبت امام حسین (ع) گریسته باشد، پس همانا آن چشم در روز قیامت خندان است و به نعمت‌های بهشتی مژده داده می‌شود."[2]
