اَتَرجوا اُمّةً قَتَلَت حسیناً - شَفاعَةَ جَدِّه یَومَ الحِساب

 

قالَ الصّادقُ علیه السّلام :
مَنْ دَمِعَتْ عَیْنُهُ فینَا دَمْعَةً لِدَمٍ سُفِکَ لَنا اَوْ حَقٍّ لَنا نُقِصْناهُ اَوْ عِرْضٍ اُنْتُهِکَ لَنا اَوْلاَِحَدٍ مِنْ شیعَتِنا بَوَّاءهُ اللّهُ تَعالى بِها فِى الْجَنَّةِ حُقُباً ...

حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند :
کسی که در راه ما ، به جهت ریخته شدن خون ما یا غصب شدن حق ما یا هتک حرمت و آبروی ما یا یکی از شیعیان ما ، اشک چشم او حتی به اندازه یک قطره جاری شود ، خداوند او را در بهشت ابدی جای میدهد...

 

اکثر محدثین و مورخین  در کتب خود واقعه دیر راهب رابا کمی اختلاف نقل کرده اند که حاصل گفتار آنها چنین است:
چون لشکر ابن زیاد ملعون در کنار دیر راهب منزل کرد، سر حضرت امام حسین (علیه السّلام) را در صندوق گذاشتند،
و به روایت قطب راوندی آن سر را بر نیزه کرده، دور او نشسته و از آن حراست می کردند.پاسی از شب را به شرب خمر مشغول، و شادی می کردند، آنگاه سفره ی غذا گستردند و مشغول غذا خوردن شدند، ناگاه دیدند دستی از دیوار دیر بیرون آمد و با قلمی از آهن این شعر را بر دیوار نوشت:
اَتَرجوا اُمّةً قَتَلَت حسیناً / شَفاعَةَ جَدِّه یَومَ الحِساب
آیا امتی که حسین را کشتند شفاعت جدش را در روز قیامت امید دارند؟
به شدت ترسیدند و بعضی برخاسته که آن دست و قلم را بگیرند، که ناپدید شد. چون باز به کار خود مشغول شدند آن دست با قلم ظاهر شد و این شعر را نوشت:
فَلا وَ الله لَیسَ لَهُم شَفيعً / وَ هُم یَوم القیامةِ فِي العَذاب
به خدا سوگند که از برای قاتلان حضرت حسین شفاعت کننده ای نخواهد بود، بلکه در قیامت در عذاب می باشند.
باز بعضی بر خاستند که آن دست را بگیرند، ناپدید شد. چون به کار خود مشغول شدند دگر باره آن دست با قلم ظاهر شد و این شعر را نوشت:
قَد قَتَلوا الحُسَین بِحُکم جور / وَ خالَفَ حکمهم حکمَ الکتاب
چگونه ایشان شفاعت شوند و حال آنکه حسین را به حکم جور شهید کردند و حکم آنها با حکم خدا مخالف بود.
چون چنین دیدند، آن غذا بر آنان ناگوار شد و با ترس خوابیدند. نیمه شب صدایی به گوش راهب رسید، چون گوش داد ذکر تسبیح و تقدیس الهی شنید. برخاست و سر از پنجره ی دیر بیرون کرد، دید از صندوقی که در کنار دیوار نهاده اند نور عظیم به جانب آسمان بالا می رود، و از آسمان دسته دسته ملائک فرود می آیند و می گویند:«السلام علیک یا بن رسول الله! السلام علیک یا ابا عبدالله! صلوات الله و سلامه علیک» راهب چون این منظره را دید تعجب کرد و ترسید و تا صبح صبر نمود. چون سپیده ی دمید از دیر خود بیرون آمد، به میان لشکر رفته پرسید: بزرگ لشکر کیست؟ گفتند: خولی . نزد خولی آمد و پرسید: در این صندوق چیست؟ گفت: سر مرد خارجی است که ابن زیاد او را به قتل رسانیده.گفت: نامش چیست؟ گفت: حسین بن علی بن أبی طالب. گفت: نام مادرش؟ گفت: فاطمه زهرا دختر محمد مصطفی(صلی الله علیه و آله و سلّم).راهب گفت: هلاکت بر شما باد بر آنچه کردید، همانا احبار و علمای ما راست گفتند، که هر گاه این مرد کشته شود از آسمان خون می بارد، و جز در کشتن پیامبر و وصی او خون نبارد.اکنون از تو خواهش می کنم ساعتی این سر را به من دهید. آنگاه به شما رد کنم. گفت: ما این سر را بیرون نمی آوریم مگر نزد یزید، تا از وی جایزه بگیریم.راهب گفت: جایزه ی تو چیست؟ گفت: کیسه ای که ده هزار درهم در او باشد.گفت: این مبلغ را من نیز می دهم. راهب همیانی آورد که در او ده هزار در هم بود خولی آن را گرفت و آن سر مطهر را تا یک ساعت به راهب سپرد.راهب آن سر مبارک را به صومعه ی خویش برد و با گلاب شست، و با مشک و کافور خوشبو گردانید، و بر سجاده ی خویش گذاشت و بنالید و بگریست، و به آن سر منور می فرمود: یا ابا عبد الله! به خدا سوگند بر من گران است که در کربلا نبودم که جان خود را فدای تو کنم، یا ابا عبد الله !هر گاه جدت را ملاقات کردی گواهی بده که من شهادتین را گفتم، و در خدمت تو اسلام آوردم.آنگاه راهب مسلمان شد (و کسانی هم که با او بودند مسلمان شدند) و آن سر مقدس را بر گردانید.راهب بعد از این جریان از صومعه بیرون آمد، و در کوهستانی می زیست و به عبادت و پارسایی ادامه داد تا از دنیا رفت.لشکریان کوچ کردند، و نزدیک شام چون خواستند آن پولها را بین خود تقسیم کنند، همه سفال شده و بر یک طرف آن نوشته بود:«ولا تحسبن الله غافلا عما یعمل ال ظالمون»و بر طرف دیگر نوشته بود:«و سیعلم الذین ظلموا ایّ منقلب ینقلبون» . خولی گفت: این امر را کتمان کنید و استرجاع کرد و گفت:«خسر الدنیا و الا خرة»،یعنی در دنیا و آخرت زیان کار شدیم.....
بعضی چنین نقل کرده اند: را هب به سر مقدس عرض کرد:ای سر سروران عالم! و ای مهتر مهتران! گمان دارم تو از کسانی باشی که خداوند در تورات و انجیل وصف آنان کرده، و فضیلت تأویل به تو عطا فرموده، و بزرگان سادات بنی آدم در دنیا و آخرت بر تو گریه و ندبه می کنند، می خواهم تو را به اسم و وصف بشناسم.
آن سر بزرگوار به سخن آمد و فرمود:«انا المظلوم، انا المهموم، اناالمغموم، انا الذی بسیف العدوان و الظلم قتلت، انا الذی بحرب اهل البغی ظلمت، انا الذی علی غیر جرم نهبت، انا الذی من الماء منعت، انا الذی عن الاهل و الاوطان بعدت»، آن نصرانی گفت: به خدا قسم ای سر! خود را بیشتر معرفی کن. آن سر فرمود:«انا ابن محمد المصطفی، انا ابن علی المرتضی، انا ابن فاطمة الزهراء، انا ابن خدیجة الکبری، انا ابن العروة الوثقی، انا شهید کربلا، انا قتیل کربلا، انا مظلوم کربلا، انا عطشان کربلا...»...
چون شاگردان راهب این را دیدند گریستند، و در خدمت امام زین العابدین (علیه السّلام) آمده، مسلمان شدند...احتمال هم دارد این واقعه ی دیگری باشد...

 

 

بعد شهر بعلبک آل زیاد

راهشان در دیر راهب اوفتاد

کهنه دیری در درونش راهبی

شعله های طور دل را طالبی

دیر نه، نه، یک جهان دریای نور

او چو موسی بر فراز کوه طور

ترک دنیا گفته ای در کنج دیر

همچو عیسی آسمان را کرده سیر

لحظه لحظه سال ها در انتظار

تا شود دیرش زیارتگاه یار

بی خبر خود رازها در پرده داشت

در تمام عمر یک گم کرده داشت

پیر دیری در نوا چون بلبلی

چشم جانش در ره خونین گلی

با گل نادیده اش می کرد حال

تا شبی بگرفت دامان وصال

دید در پایین دیر خود شبی

هر طرف تابیده ماه و کوکبی

گفت الله کس ندیده این چنین

هیجده خورشید، یک شب بر زمین

این زنان مو پریشان کیستند

گوئیا از جنس انسان نیستند

لاله ی حمرا کجا و آبله

بازوی حورا کجا و سلسله

چیستند این عقده های گوهری

یاس های کوچک نیلوفری

آمده از طور، موسای دگر

در غل و زنجیر، عیسای دگر

سر به نوک نیزه می گوید سخن

یا سر یحیی است پیش روی من

گشته نیلی ماه روی کودکی

بسته دست نونهال کوچکی

طفل دیگر بسته با معبود عهد

یا سر عیسی جدا گشته به مهد

 

راهب سر را می بیند:
کرد نصرانی نزول از بام دیر

گرد سرها روح او سرگرم سیر

دیده بر شمع ولایت دوخته

چون پر پروانه جانش سوخته

راهب پیر و سر خونین شاه

رازها گفتند با هم با نگاه

شد فراق عاشق و معشوق طی

این به پای نیزه او بالای نی

ناگهان زد بانگ بر فوج سپاه

کای جنایت پیشگان رو سیاه

کیست این سر؟کاین چنین خواند فصیح

وای من داوود باشد یا مسیح

یا شده ایجاد صفین دگر

گشته قرآن بر سر نی جلوه گر

پاسخش گفتند مقصود تو چیست؟

این سر خونین، سر یک خارجیست

کرده سر پیچی ز فرمان امیر

خود شهید و عترتش گشته اسیر

بود هفتاد و دو داغش بر جگر

تشنه لب از او جدا کردیم سر

لرزه بر هفت آسمان انداختیم

اسب ها را بر تن او تاختیم

شعله ها از هر طرف افروختیم

خیمه هایش را سرارسر سوختیم

هر یتیمش از درون خیمه گاه

برد زیر بوته خاری بی پناه

ریخت نصرانی به دامن خون دل

گشت سرتا پا وجودش مشتعل

بر کشید از سینه چون دریا خروش

گفت ای دون فطرتان دین فروش

ثروت من هست چندین بدره زر

در جوانی ارث بردم از پدر

در بهای این همه سیم و زرم

امشب این سر را امانت می برم

می کنم تا صبح با او گفتگو

کز دهانش بشنوم سری مگو

شمر را چون دیده بر زر اوفتاد

عشق سیمش باز در سر اوفتاد

راهب سر را به دیر می برد:
داد، سر را و ز راهب زر گرفت

راهب آن سر را چون جان در بر گرفت

برد سوی دیر سر را با شتاب

کرد ناگه هاتفی او را خطاب

راهب از اسرار، آگه نیستی

هیچ دانی میزبان کیستی؟

میهمانت میزبان عالم است

هر چه گیری احترامش را کم است

این که لب هایش به هم خشکیده است

بحر رحمت از دمش جوشیده است

اینکه زخمش را شمردن مشکل است

زخم هفتاد و دو داغش بر دل است

گوش شو کآوای جانان بشنوی

از دهانش صوت قرآن بشنوی

گرد ره با اشک، از این سر بشنوی

با گلاب و مشک، خاکستر بشوی

برد راهب عاقبت سر را به دیر

تا خدا در دیر خود می کرد سیر

شد چراغ دیر آن سر تا سحر

دیگر این جا دیر راهب بود و سر

خشت خشت دیر را بود این سلام

کای چراغ دیر و مطبخ السلام

 

راهب ناله ی واحسینا می شنود:
ناگهان آمد صدای یا حسین

واحسینا واحسینا وا حسین

آن یکی می گفت حوا آمده

دیگری می گفت سارا آمده

هاجر از یک سو پریشان کرده مو

مریم از سو زند سیلی به رو

آسیه رخت سیه کرده به بر

گه به صورت می زند گاهی به سر

ناگهان راهب شنید این زمزمه

ادخلی یا فاطمه یا فاطمه

آه راهب دیده بر بند از نگاه

مادر سادات می آید ز راه

 

راهب ناله ی فاطمه می شنود:
بست راهب دیده اما با دو گوش

ناله ای بشنید با سوز و خروش

کای قتیل نیزه و خنجر حسین

ای فروغ دیده ی مادر حسین

ای سر آغشته با خون و تراب

کی تو را شسته است با خون و گلاب؟

بر فراز نی کنم گرد تو سیر

یا به مطبخ یا به مقتل یه به دیر؟

امشب ای سر چون گل از هم واشدی

بیشتر از پیشتر زیبا شدی

ای نصاری مرحبا بر یاری ات

فاطمه ممنون مهمان داری ات

هر کجا این سر دم از محبوب زد

دشمنش یا سنگ یا چوب زد

تو نبوی، گرد این سر صف زدند

پیش چشم دخترانش کف زدند

پیش از آن کافتد در این دیرش عبور

من زیارت کردم او را در تنور

راهب اول پای تا سر گوش شد

ناله ای از دل زد و بی هوش شد

چون به هوش آمد به سوی سر شتافت

سینه ی تنگش ز تیر غم شکافت

گفت ای سر تو محمد نیستی؟

گر محمد نیستی پس کیستی؟

 

سر با رهب سخن می گوید:
ناگهان سر، غنچه ی لب باز کرد

با نصاری درد دل ابراز کرد

گفت کای داده ز کف صبر و شکیب

من غریبم من غریبم من غریب

گفت می دانم غریب و بی کسی

گشته ثابت غربتت بر من بسی

تو غریبی که به همراه سرت

هره آید دست بسته خواهرت

باز اعجازی کن ای شیرین سخن

لب گشا و نام خود را گو به من

آن امیر المومنین را نور عین

گفت راهب من حسینم من حسین

من که با تو هم سخن گشته سرم

نجل زهرا زاده ی پیغمبرم

دیده این سر از عدو آزارها

خوانده قرآن بر سر بازارها

اشک راهب گشت جاری از بصر

گفت ای ریحانه ی خیر البشر

از تو خواهم ای عزیز مرتضی

شافع راهب شوی روز جزا

گفت آئین نصاری وا گذار

مذهب اسلام را کن اختیار

راهب مسلمان می شود:
راهب از جام ولایت کام یافت

تا تشرف در خط اسلام یافت

یوسف زهرا بدو داد این برات

گفت ای راهب شدی اهل نجات

عاشق و معشوق بود و بزم شب

صبحدم کردند از او سر طلب

راهب آن سر را چو جان در بر گرفت

باز با سر گفتگو از سر گرفت

گفت چون بر این مصیبت تن دهم

میهمان خویش بر دشمن دهم

چشم از آن رخ دل از آن سر برنداشت

لیک اینجا چاره ای دیگر نداشت

داد سر را گفت ای غارتگران

ای جنایت پیشگان ای کافران

این سر ریحانه ی پیغمبر است

مادرش زهرا و بابش حیدر است

ظلم و بیداد و جنایت تا با کی

وای اگر دیگر زنید آن را به نی