ابوالمعالي كلباسی

ميرزا ابوالمعالي كلباسي در هفتم شعبان سال 1247 ه.ق در اصفهان چشم به جهان گشود. او كه كوچكترين فرزند حاج محمد ابراهيم كلباسي بود در چهارده سالگي از وجود پدر محروم شد و دچار مشكلات و دشواريهاي فراواني گرديد كه يكي از آنها كافي بود كه او را از درس و تعلم باز دارد. ابوالمعالي خود فرموده است كه به قدري سختي و ناملايمات به من روي آورد كه اگر به سنگ وارد مي آمد، آن را آب مي كرد و اگر به درياها برخورد مي نمود، آنها را از جريان مي انداخت.»

اما با اينكه تمامي اسباب انقطاع از تحصيل براي ابوالمعالي فراهم بود، تأييد خداوندي و استعداد ذاتي و گوهر پاكي و عزم راسخ دست به دست هم داده و در خلال اين ابرهاي حوادث دانشمندي بزرگ و فقيهي جليل القدر و علامه اي زاهد به عالم اسلام تحويل داد.

پس از پدر دو استادي كه بيشترين تأثير را در شكل گيري شخصيت ابوالمعالي داشته اند، علامه محمد شهشهاني و علامه مير سيد حسن مدرس بوده اند. اين دو از بزرگان فقها و مدرسين حوزه اصفهان و مشاهير علماي قرن سيزدهم هجري بودند كه از شاگردان طراز اول حاجي كلباسي نيز به شمار مي رفته اند.

ميرزا ابوالمعالي در دين و تقوا و تهذيب نفس و طهارت روح به قدري استوار بود كه او را تالي معصوم مي دانستند. وي دانشمندي محقق و در مسائل اصولي و رجالي استادي ماهر بود. مخصوصاً در علم اصول تبحري كامل داشت و مسائل اصولي را در تأليفات خود ماهرانه تجزيه و تحليل كرده است.

وي علاوه بر مقام بلندي كه در علوم اسلامي و تدريس و تأليف داشت، از جايگاه ويژه اي در اخلاق و زهد و تقوي برخوردار بود. در «بدر التمام» آمده است كه مدت زمان تعقيبات ، زيارات و سجده هاي پس از نماز عشاي او گاهي اوقات تا چهار يا پنج ساعت به درازا مي كشيد و هنگام اشتغال به تعقيبات نماز،رنگ چهره اش تغيير مي كرد و مايل به سرخي مي شد و امكان نداشت كه سرش را از سجده بردارد و چشمانش خشك باشد.

وي آنگونه كه خود در پايان يكي از آثارش فرموده ،در همه احوال چه در راه رفتن يا هنگام خواب ،حتي به هنگام سخن گفتن ديگران با او و... مشغول تفكر و انديشيدن بوده است وبه هيچ وجه درازي زمان و زيادي رنج،مانع ژرف نگري و موشكافي در بررسي مطالب نمي شد. از اين رو هر مشكلي براي او آسان و هر مطلب دشواري را براحتي مي فهميده است. گاه اتفاق مي افتاد كه در خلال شب از خواب بيدار مي شد و به فكر فرو مي رفت و يا در حمام مي انديشيد و در همان جا قلم و دوات مي طلبيد و آنچه را كه به ذهنش خطور كرده بود مي نوشت. وي حدود هفتاد كتاب و رساله در موضوعات فقهي و اصولي،رجالي و غيره دارد كه برخي از آنها به چاپ رسيده است. از آن جمله :

رساله در استشفاء به تربت حضرت سيد الشهداء(عليه السلام) ، رساله اي در كيفيت زيارت عاشورا ، بشارات در علم اصول (سه جلد) و رساله هاي متعدد ديگر.

از جمله شاگردان علامه ابوالمعالى مى‏توان به آيت الله العظمي حاج آقا حسين طباطبايى بروجردىمرجع نامدار جهان تشيع اشاره كرد اشاره كرد.

ميرزا ابوالمعالي پس از 67 سال عمر در 27 رجب سال 1315 قمري برابر با 1276 شمسي به ديار ابدي شتافت و در تخت فولاد اصفهان مقابل مزار جد بزرگوارش شيخ محمد حسن خراساني به خاك سپرده شد و محل آرامگاهش به تكيه كلباسي معروف است.

حضرت امام حسن عسکری:
فقر با ما ، بهتر از ثروتمندی در کنار دشمنان ماست.
و کشته شدن با ما بهتر از زندگی در کنار دشمنان ماست.
و ما پناهگاه کسی هستیم که به ما پناه آورد.
و نور هدایت برای کسی هستیم که خواهان بصیرت از ما باشد.
و نگهبان کسی هستیم که به ما تمسک جوید.
پس هر کس ما را دوست بدارد با ما در درجات والای بهشت خواهد بود.
و آن که از ما جدا شد به سوی آتش خواهد رفت.

کانال وارثون
در سایت آپارات