آقا این گونه بود
بعضى از نانوايان اطراف حرم مى گويند: گاهى شيخى باوقار و نورانى وارد نانوايى مى شد و مبلغى را به ما مى داد و مى فرمود: اگر كسى مراجعه كرد نان خواست و ديديد توانايى مالى ندارد از او پول نگيريد و از اين پولها حساب كنيد
ميرزاى تبريزى(قدس سره) و كمك به فقرا
بعضى از نانوايان اطراف حرم مى گويند: گاهى شيخى باوقار و نورانى وارد نانوايى مى شد و مبلغى را به ما مى داد و مى فرمود: اگر كسى مراجعه كرد نان خواست و ديديد توانايى مالى ندارد از او پول نگيريد و از اين پولها حساب كنيد، مرحوم ميرزا(قدس سره) علاوه بر رسيدگى نيمه شب بر فقراء اطراف حرم، خود در فكر آن بود كه به طريقى بتواند خدمتى به آنان نمايد و از هر راه ممكن خودشان شخصاً اقدام مى كردند و بارها و بارها خودشان در داخل و خارج حرم اگر فردى را نيمه شب مى ديدند كه در گوشه اى ايستاده يا هراسان است سؤال مى كردند چه شده، نيازى دارى؟! يكى از رانندگان خود تعريف مى كرد كه من كارم اين بود كه خارج شهر قم مسافر مى بردم و شب ها بر مى گشتم يك شب مسافرت طول كشيد و دو ساعت به اذان صبح مانده بود به قم رسيدم. گفتم اگر بروم خانه بچّه هايم بيدار مى شوند، بروم حرم نماز بخوانم و نانى تهيه كنم و به خانه بروم وارد حرم شدم، لحظه اى در صحن حرم در گوشه اى نشستم تا خستگى را از تن خارج كنم. مشاهده كردم شيخى نورانى از درب زير ساعت وارد حرم شد و به سوى حوض حرم حركت كرد يك لحظه متوجه من شد به طرف من آمد و گفت: جوان به چيزى احتياج دارى؟ درمانده كه نيستى، اگر چيزى احتياج دارى بگو، آن قدر اين مرد نورانى و با محبت سخن مى گفت كه سخت بر دلم نشست. بلند شده گفتم: آقا ممنون. خير آمدم زيارت و نماز بخوانم. مرحوم ميرزا(قدس سره) خنده مليحانه اى كرد و سر مبارك را پايين انداخت و رفت. اين راننده مى گويد صريح بگويم كه كار اين مرد در آن نيمه شب انقلابى عجيب درون من ايجاد كرد كه نهايتاً اين سربازان امام زمان(عليه السلام)هستند كه با روش و طريق و منش خود انسان سازى مى كنند و ديگران را ياد مى دهند كه چگونه بايد زندگى كنند. آن گونه اين شيخ به دل من نشست كه چهره نورانى او را فراموش نمى كنم و فقدان او ضايعه عظيمى است كه از ياد نمى رود.
