آقا این گونه بود
من از مؤسسين «مرفاء الكلمه» بودم و با شخص مرحوم ميرزاى تبريزى (قدس سره)]به خاطر مواقفى كه در مقابل سيد بيروتى داشتند
مرحوم ميرزا(قدس سره) و هدايت شخصى در خواب
يكى از طلاب حجازى كه دوست نداشت نامش فاش شود و با مركز «مرفاء الكلمه» (كه مقرّ آن در قم و افكار روشن فكرى دارند) همكارى داشت مى گويد: من از مؤسسين «مرفاء الكلمه» بودم و با شخص مرحوم ميرزاى تبريزى (قدس سره)]به خاطر مواقفى كه در مقابل سيد بيروتى داشتند[ بسيار مخالف بودم و تحت تأثير افكار روشن فكرى آنها قرار گرفته بودم. يك شب در عالم خواب، مرحوم ميرزا(قدس سره)را ديدم كه با لباس خاصى در حال كشاورزى است و طرف راست ايشان يك راه بسيار نورانى قرار دارد كه از شدت نور هر كسى را متوجه خود مى كرد. از اين رو بدون توجه به مرحوم ميرزا(قدس سره)(در خواب) مى خواستم از كنار ايشان بگذرم كه ناگهان مرحوم ميرزا(قدس سره)متوجه من شد و ضمن لبخند فرمود: «فرزندم! مى خواهى امام زمان(عليه السلام) را ببينى؟» اين طلبه مى گويد: در عالم خواب سخت تحت تأثير كلام ميرزا(قدس سره) واقع شدم و در جاى خود ميخكوب شدم و گفتم: «بله آقا!» مرحوم ميرزا (قدس سره)فرمود: از اين طرف برو و دست مباركشان را به سوى آن راه نورانى حركت دادند و فرمودند: اين راه را طى كن و ترديد نكن. اين طلبه مى گويد: سراسيمه از خواب بيدار شدم و مانده بودم كه خدايا اين چه خوابى است كه ديده ام. در نهايت متوجه شدم كه تاكنون اشتباه رفته ام و اين گروه با اين افكار روشن فكرى عاقبت خوشى ندارند; بنابراين به سرعت از آنان جدا شدم و خود را به بيت ميرزا (قدس سره)رساندم و گفتم: مى خواهم خدمت ميرزا (قدس سره)برسم. آقازاده ايشان مرا نزد ميرزا (قدس سره) برد. چند لحظه در نزد ايشان نشستم ياد آن خواب افتادم و نشستن در كنار مرحوم ميرزا(قدس سره) بسيار برايم لذت بخش بود و خود را عتاب مى كردم كه چرا تا كنون از اين نعمت الهى محروم بودم، صورت نورانى و خنده مليحانه ميرزا (قدس سره) به من نويد سعادت داد و از آن روز خود را يافتم. وفات (رحلت) ايشان غمى بزرگ بر قلبم گذاشت كه سال ها بايد در فراق او بسوزم. هرگاه دل خسته مى شوم، سرى به بيت مرحوم(قدس سره) مى زنم تا نفس آن بزرگوار به من قوتى دهد وليكن الان فقط بايد حسرت آن روزها را بخورم.
