آقا این گونه بود
فقيه مقدس، مرحوم ميرزا جواد تبريزى (قدس سره) فرمودند: «معمول حوزه نجف اشرف، طلاب، شب هاى جمعه از نجف عازم كربلا مى شدند.
مرحوم ميرزا(قدس سره) و شفاى فرزندشان
فقيه مقدس، مرحوم ميرزا جواد تبريزى (قدس سره) فرمودند: «معمول حوزه نجف اشرف، طلاب، شب هاى جمعه از نجف عازم كربلا مى شدند. ما هم مانند بقيه طلاب، شب هاى جمعه عازم زيارت مرقد مطهر امام حسين (عليه السلام)مى شديم. يك شب جمعه بعداز مراجعه از كربلا و رسيدن به منزل متوجه شدم كه حال اهل خانه طبيعى نيست. سؤال كردم: «چه رخ داده است؟» آنان با مقدمه گفتند: «فرزند شما تصادف كرده است و فعلاً در بيمارستان مى باشد و در حال اغماء است.»
مرحوم ميرزا (قدس سره)مى گويد: حدود يك هفته هر روز به بيمارستان سر مى زدم، همه از شفاى فرزندم مأيوس شده بودند; مدام توسل مى كردم تا آنكه بعد از شب نهم، مولانا و مقتدانا، سيد الشهداء، امام حسين (عليه السلام)را در خواب ديدم و در حالى كه روبه روى مولا نشسته بودم، عرض ادب كردم ومتوجه شدم كه فرزندم نزد ايشان نشسته است. بعد از گذشت چند لحظه، امام(عليه السلام) فرمود: «آيا فرزندت را مى خواهى؟» مرحوم ميرزا (قدس سره) مى گويد: چون ضربه به سر فرزندم اصابت كرده بود، مى ترسيدم از نظر ذهنى و جسمى معيوب باشد، از اين رو به امام (عليه السلام) عرض كردم: «مولانا! اگر فرزندم از نظر جسمى و ذهنى مشكل پيدا مى كند، او را با خود ببريد و اگر عنايت مى كنيد كه سالم باشد و شخصى مفيد واقع شود، لطف كنيد، بر ما منّت گذاريد وفرزندمان را شفا دهيد.» ناگهان امام (عليه السلام) فرمود: «فرزندت را بگير!» و دست فرزندم را به دستم داد، آن گاه من از خواب بيدار شدم و صبح طى تماسى از بيمارستان به من خبر دادند كه فرزندتان به هوش آمده است. بعد از مراجعه به بيمارستان مشاهده كردم كه فرزندم بر روى تخت بيمارستان نشسته است و عده اى گرد او جمع شده اند و همه در حال گريه و توسل هستند و فرزندم را در بغل گرفته و اشياى دور و بر را به عنوان تبرك با خود حمل مى كنند، به بركت و عنايت آن امام مظلوم، فرزندمان به آغوش خانواده بازگشت و عنايت سيد الشهداء (عليه السلام)شامل حال ما شد.
