آقا این گونه بود
فقيه مقدس، مرحوم ميرزاى تبريزى (قدس سره) با طلابى كه از خارج از كشور به زيارت ايشان مى آمدند، برخورد خاصى داشتند و هنگام ورود به مجلس ايشان، احترام خاصى براى آنان قائل بود و اين برخورد براى بعضى از طلاب ايرانى موجب سؤال شده بود.
مرحوم ميرزا(قدس سره) و طلاب غريب
فقيه مقدس، مرحوم ميرزاى تبريزى (قدس سره) با طلابى كه از خارج از كشور به زيارت ايشان مى آمدند، برخورد خاصى داشتند و هنگام ورود به مجلس ايشان، احترام خاصى براى آنان قائل بود و اين برخورد براى بعضى از طلاب ايرانى موجب سؤال شده بود.
آقا زاده مرحوم ميرزا(قدس سره) مى گويد: يك روز خدمت آقا اين مسئله را مطرح كردم، مرحوم ميرزا (قدس سره) ضمن لبخند مليحانه اى فرمودند: هنگامى كه نجف اشرف بودم، غريب بودم و طعم غريبى را چشيده ام و روزها برايم بسيار سخت مى گذشت. هنگامى كه ياد ديار و اهلم مى افتادم، دورى از پدر و مادر و ياد محبت هاى پدرى مهربان و مادرى دلسوز مرا رنج مى داد و در فكر فرو مى رفتم و در هر حال چون هدفم متعالى بود، تحمل مى كردم. من وقتى اين طلاب خارجى را مى بينيم، به ياد آن لحظات غربت مى افتم و به خودم مى گويم، تحمل فراق سخت است و چون مى دانم غربت سخت است، تلاش مى كنم كه به طلاب غريب آرامش دهم; يعنى طورى برخورد كنم كه احساس غربت نكرده و فكر كنند كه در اين شهر غريب، پدرى دارند كه آنها را مورد محبت قرار مى دهد و متوجه آنها است و سعى مى كنم در حد توان با برخوردم از دلتنگى آنان بكاهم و بگويم كه من در خدمت شما هستم و مرا پدر خود بدانيد. مرحوم ميرزا (قدس سره)واقعاً پدرى مهربان براى همه طلاب بودند، هركس در نماز ايشان مى نشست احساس ارزش مى كرد و نگاه زيبا و لبخند مليحانه ميرزا(قدس سره) هيچ گاه از ذهن ها دور نمى شود. او براى طلاب غريبى كه در قم مشغول تحصيل بودند پدر بود و آنها ميرزا(قدس سره) را مايه دلگرمى خود مى دانستند و هر آنچه داشتند با او در ميان مى گذاشتند و از وجود آن عالم ملكوتى استفاده مى كردند. ايشان بارها و بارها از آن طلاب سؤال مى كرد كه مشكلى ندارند. مرحوم ميرزا(قدس سره)فرزند خود را موظف كرده بود كه در خدمت طلاب باشد و مشكلات آنان را در حدّ توان حل كند. فرزند مرحوم ميرزا (قدس سره)مى گويد: من بعد از فوت مرحوم والد (قدس سره)بارها از طلاب شنيدم كه مى گويند: «ما يتيم شديم!»
