درس هایی از ولاء

تا كربلا نروم جاى ديگر نمى ‏روم بعد از سقوط طاغوت عراق و باز شدن راه كربلا، فقيه مقدس، ميرزاى تبريزى ‏قدس سره آرزو داشتند كه به جهت زيارت مرقد مطهر اهل بيت عليهم السلام به عراق سفر كنند. بعد از سقوط طاغوت، مرحوم ميرزاقدس سره گذرنامه خود را جهت سفر به عتبات آماده كردند و لحظه شمارى مى‏ كردند كه اوضاع كمى آرام‏تر شود تا عازم گردند؛ هر روز از وضعيت موجود سؤال مى‏ كردند و همواره در حسرت زيارت كربلا مى‏ سوختند و به ياد زيارت عتبات اشك مى ‏ريختند و مى ‏پرسيدند: اوضاع چطور است آيا توفيق بر ما حاصل مى‏ شود؟ بعضى از مقلدين وقتى از موضوع خبردار شدند پيشنهاد سفر عمره دادند و مبالغى را جهت سفر مرحوم ميرزاقدس سره به عمره فرستادند؛ وليكن مرحوم ميرزا قدس سره قبول نكرده و فرمود: «من تا كربلا را زيارت نكنم جاى ديگر نمى ‏روم. وقتى مردم ببينند من سفر عمره رفته‏ ام، فكر مى ‏كنند كه عمره افضل از سفر به كربلا است، من وظيفه دارم اگر موفق شدم اول به كربلا بروم تا اگر ديگران از سفر من مطلع شدند، بدانند كه سفر كربلا افضل است. از اين رو على ‏رغم اصرار شديد مقلدين براى سفر به عمره، ايشان تا آخر عمر قبول نكردند و مى ‏فرمودند: تا كربلا نروم سفر عمره را قبول نمى ‏كنم و همواره در حسرت سفر به كربلا مى ‏سوختند و تا اسم كربلا به زبان كسى جارى مى ‏شد اشك مى‏ ريختند و اگر شخصى مى ‏گفت مى‏ خواهم به كربلا سفر نمايم اشك مى ‏ريختند و مى ‏گفتند، خوشا به حالت كه موفق مى ‏شوى افضل اعمال را انجام دهى. سرانجام به دليل عدم امنيت، سفر مرحوم ميرزاقدس سره به كربلا صورت نگرفت.
هرچند كه ايشان در دنيا در حسرت زيارت كربلا سوخت اما عاقبت آن‏چنان مقرّب درگاه ايزد منان گرديد كه يقيناً روح پاكش آزاد به زيارت مشغول است.