درس هایی از ولاء
عرض ارادت ميرزاى تبريزى به سيد الشهداء(عليه السلام) يكى از سؤالهايى كه همواره از فقيه مقدس، ميرزاى تبريزى قدس سره پرسيده مى شد و به صورت شبهه درآمده در خصوص وقايعى است كه اهل منبر ضمن مصائب اهل بيت عليهم السلام نقل مى كنند و به اصطلاح با طرح آن مقاطع، گريه از مردم مى گيرند. مرحوم ميرزاقدس سره در حالى كه اشك مى ريختند در جواب فرمودند: مصائب اهل بيت عليهم السلام از آنچه كه ثبت شده عظيمتر است به خصوص مصيبت سيدالشهداء امام حسين عليه السلام. اگر خطيب مطلبى را نقل كرد كه موجب گريه شد و مردم را به واقعه كربلا نزديك كرد مانعى ندارد و در همان جا اشاره كند مصدر كه در فلان كتاب ديدم همين مقدار كافى است. خطباء گاهى در مصائب خود نقل حال مى كنند و اين امر مردم را منقلب مى كند طبيعى است وقتى على اكبرعليه السلام به ميدان مى رود وصف حالى بر سيد الشهداءعليه السلام وجود داد و همچنين وقتى على اصغرعليه السلام بر دستان سيد الشهداء ذبح مى شود عرض حال دارد و خروج سيد الشهداءعليه السلام به ميدان وداع آخر و ملاقات با زينب عليها السلام در آخرين لحظات خود يك مناظر بسيار دردناكى است كه خطيب آن را به شكل گفتگو به شكل مصيبت مى خواند.
