آیت الله سید رضا بهاءالدینی

قدم اول در سازندگي، ساختن خود انسان است. اگر انسان خودش را نساخته باشد، در ساختن ديگران موفّق نمي‌شود. نه اين‌که کار شما تنها اين خصوصيت را داشته باشد، هر تبليغي اين‌گونه است.

قدم اول در سازندگي، ساختن خود انسان است. اگر انسان خودش را نساخته باشد، در ساختن ديگران موفّق نمي‌شود. نه اين‌که کار شما تنها اين خصوصيت را داشته باشد، هر تبليغي اين‌گونه است. مبلّغ بايد به آنچه مي‌گويد رسيده باشد. مانند پيامبران الهي که اول خود، ساخته شده بودند، بعد به سازندگي دعوت مي‌کردند.
اگر پيامبر مي‌گويد: امين باشيد! اول خودش امين است. اگر مي‌گويد: صادق باشيد، اول خودش صادق است. هر مبلّغي بايد بعد از پرداختن به خود، به ديگران بپردازد. در غير اين صورت، هيچ فايده‌اي ندارد.
کسي که مي‌خواهد مصلح جمعيت يا منطقه‌اي بشود، اول بايد خودش را اصلاح کند. اين يک قاعدة کلي است و استثنا هم بر نمي‌دارد. اگر اصلاح خوب است، اول خودت را اصلاح کن. اگر خودسازي خوب است، اول خودت را بساز. اگر حرام بد است، اول خودت ترک کن. چطور شده که همه بايد تطهير شوند، ولي خودت نبايد تطهير شوي؟!