مواسات با سیدالشهدا (ع)
کاروان اسرای کربلا هنگام بازگشت از کربلا به مدینه و گذر از شهرهای مسیر حرکت، به خصوص کوفه و شام، با اقامه عزای امام حسین (ع) و سایر شهدای کربلا همراه بود؛ به گونه‌ای که گریه و پشیمانی مسلمانان را به دنبال داشت.
کاروان اسرای کربلا هنگام بازگشت از کربلا به مدینه و گذر از شهرهای مسیر حرکت، به خصوص کوفه و شام، با اقامه عزای امام حسین (ع) و سایر شهدای کربلا همراه بود؛ به گونه‌ای که گریه و پشیمانی مسلمانان را به دنبال داشت.
می‌توان گفت: جملات منسوب به حضرت زینب (س) در روز عاشورا پس از شهادت امام حسین (ع) و هنگام عبور از کشته برادر، خطاب به پیامبر اکرم (ص) مرثیه‌های جانسوزی است که در گرامیداشت خاطره امام حسین (ع) و واقعه کربلا سروده‌اند.
قره بن قیس تمیمی می‌گوید: زنان را دیدم وقتی که بر امام حسین (ع) و کسان و فرزندان وی فغان کردند و به صورت‌های خویش زدند.[1]
ابن طیفور در کتاب "بلاغات‌‌النساء" می‌نویسد: خدیم اسدی می‌گوید:
در سال 61، که سال قتل (امام) حسین (ع) بود، وارد کوفه شدم، دیدم زنان کوفه گریبان چاک‌زده گریه می‌کنند و علی‌بن‌الحسین (ع) را دیدم که با حالت بیماری خطاب به آنان گفت: "بر مظلومیت و مصیبت ما گریه می‌کنید؟ و ..."[2]
در برخی از روایات از خواب عجیب و عبرت‌انگیز همسر یزید ذکر شده که آن ملعون برای دلجویی و جلب رضایت اهل بیت امام حسین (ع) خواست انان را برآورده نمود و اسرای اهل بیت هفت روز برای امام حسین (ع) عزاداری، ندبه و سوگواری کردند.[3]
[1] . انساب‌الاشراف: ج 3، ص206.
[2] .سنت عزاداری و منقبت‌خوانی در تاریخ شیعه امامیه: ص20.
[3] . نصوص من تاریخ ابی مخنف: ج 1، ص 500.
