درس هایی از سازندگی

زندگى مرحوم ميرزا(قدس سره) همانند ساير مردم در زمان بمباران كشور عزيزمان ايران به واسطه استكبار جهانى، و هدف قرار گرفتن شهر علم و اجتهاد، قم مقدسه، ميرزاى تبريزى قدس سره از قم خارج نشدند و در روزهاى بمباران در شهر باقى ماندند. مسئولين شهر بعد از اطلاع يافتن از ماندن مرحوم ميرزا قدس سره در قم و خارج نشدن از شهر، توسط يكى از مسئولين محترم كشور سنگر انفرادى ‏اى براى بيت مرحوم ميرزا قدس سره فرستادند تا ضمن قرار دادن آن در منزلشان، در مواقع ضرورى از آن استفاده شود. مرحوم ميرزا قدس سره فرمودند: «از مسئولين تشكر كنيد و بگوييد حال من مانند ساير مردم است. من نمى‏ توانم قبول كنم! (در حالى كه مردم جهت امان، سرپناه ندارند) اگر اين امكان براى همه مردم مهيا شد، ان شاءاللّه براى ما هم خير مى ‏شود. فعلاً از قبول سنگر انفرادى معذوريم.» مرحوم ميرزا قدس سره در اين موارد بسيار حساس بودند و مى ‏گفتند: «اگر مردم برايشان امكانات حاصل شد، من هم قبول مى ‏كنم.» اين خبر حاكى از روح بلند آن فقيه راحل است كه هميشه مى‏ خواست مانند مردم عادى زندگى كند و تا آخرين لحظات عمر خود مانند يك طلبه عادى زندگى كرد و اگر به زندگى شخصى او نظر مى ‏شد با زمان طلبگى هيچ تفاوتى نكرده بود؛ ايشان با صرفه‏ جويى و در كمال زهد زندگى مى‏ كرد و از تشريفات به دور بود و سعى مى‏ كرد مانند طلبه‏اى كه از زندگى عادى برخوردار است، زندگى كند.