درس هایی از ولاء

يا على(‏عليه السلام) در محضر فقيه مقدس، مرحوم ميرزا جواد تبريزى ‏قدس سره بحث شد كه بعضى شيعيان در هنگام بلند شدن از جاى خود يا هنگامى كه مى‏ خواهند كارى را انجام دهند، لفظ «يا على(عليه السلام)» را به كار مى ‏برند، گفتن اين كلمه چگونه است، اين كار بهانه به دست دشمن مى ‏دهد و آنها مى ‏گويند شيعيان، على ‏عليه السلام پرست هستند. مرحوم ميرزاقدس سره فرمودند: ما هر كارى بكنيم مخالفين باز هم بر ما اشكال خواهند كرد، آنان هيچ‏گاه از كارهاى ما راضى نخواهند شد از اين رو رضايت آنها شرط نيست؛ به حرف‏هاى آنان توجه نكنيد و در ضمن طورى عمل نكنيد كه بهانه به دست آنان داده شود. اجازه بدهيد برايتان يك خاطره از استادم، آيت اللَّه سيد خويى ‏رحمه الله نقل كنم. ما در مجلس استفتاء كه حاضر مى‏ شديم سيد خويى ‏رحمه الله در هنگام بلند شدن «يا على(عليه السلام)» مى ‏گفت. يك روز بعد از آنكه استادم هنگام بلند شدن «يا على(عليه السلام)» گفت، يكى از افراد حاضر گفت آقا قصد مى ‏كند يا على؛ يعنى يا خدا، و على بن ابى ‏طالب‏ عليه السلام را قصد نمى‏ كند. در اين جلسه سيد خويى‏ رحمه الله جوابى ندادند وليكن فرداى آن روز وقتى مى ‏خواستند از جاى خود بلند شوند مى ‏گفتند: «يا اميرالمؤمنين يا على بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام» و با اين كار استاد بزرگوارم ‏رحمه الله مى ‏خواستند بگويند: من وقتى «يا على(عليه السلام)» مى ‏گويم همان على بن ابى ‏طالب‏ عليه السلام را قصد مى ‏كنم، «يا على‏ عليه السلام» گفتن به انسان قدرت خاصى مى ‏دهد.
بله! درست است در مجالسى كه اهل خلاف هستند شيعيان بايد مراعات كنند تا بهانه به دست دشمن ندهند وليكن در بين خود شيعيان ايرادى ندارد. خداوند به ما توفيق دهد كه با اعمال و كردار خود، رضايت اميرالمؤمنين، على بن ابى ‏طالب‏ عليه السلام را كسب كنيم و از او در كارها مدد بجوييم كه يكى از مصاديق وابتغوا إليه الوسيلة، توسّل به مولانا امير المؤمنين، على ‏بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام است.