آیت الله سید رضا بهاءالدینی

قرب به حق از اهداف انبياست. اين قرب از حدود وجود بشر است؛ به اين معنا که انسان در نتيجة عبادت و عبوديّت حق به مرتبه‌اي مي‌رسد که هيچ يک از انگيزه‌هاي اجتماعي در نفس او پيدا نمي‌شود. قرب به حق از اهداف انبياست. اين قرب از حدود وجود بشر است؛ به اين معنا که انسان در نتيجة عبادت و عبوديّت حق به مرتبه‌اي مي‌رسد که هيچ يک از انگيزه‌هاي اجتماعي در نفس او پيدا نمي‌شود. فقط حيثيّت الهي محرّک اوست. حيثيّات اجتماعي محرّک او نيستند. به اين اعتبار اَکل و شُرب آن‌ها هم جنبة عبادي پيدا مي‌کند؛ چون نمي‌خورد و نمي‌آشامد،‌جز براي رسيدن به آن هدف مقدس و الهي. در اين صورت است که همة افعال، جنبة الهي پيدا کند.
بنابراين، قرب به حق هدف عالي و نهايي انسان است. و اين يک معنايي است که فقط براي انسان مي‌تواند داعي و انگيزه باشد و در غير انسان نيست. قرب به حق، مرتبه‌اي از وجود است که شايد در آن مرتبه، تمام اجزاي عالم در اختيار انسان قرار مي‌گيرند. و اين هدف، غير هدف اقتصاديون و سياسيون است.