مواسات با سیدالشهدا (ع)
"مواسات" یکی از زیباترین خصلت‌های معاشرتی است؛ یعنی غم‌خواری و هم‌دردی و یاری کردن دیگران و دیگری را در مال و جان، همچون خود دیدن و دانستن، یا ایثار و دیگری را بر خود مقدم قرار دادن، به دوستان و برادران دینی یاری و کمک مالی و جانی رساندن، غم‌خواری کردن کسی را به مال خود، برابر گردانیدن او را با خویش.
"مواسات" یکی از زیباترین خصلت‌های معاشرتی است؛ یعنی غم‌خواری و هم‌دردی و یاری کردن دیگران و دیگری را در مال و جان، همچون خود دیدن و دانستن، یا ایثار و دیگری را بر خود مقدم قرار دادن، به دوستان و برادران دینی یاری و کمک مالی و جانی رساندن، غم‌خواری کردن کسی را به مال خود، برابر گردانیدن او را با خویش. انسان "مواسی" کسی است که با دیگران هم‌دردی و هم‌راهی دارد و خود را در رنج و غم دیگران شریک می‌داند و با مال و جان، از آن‌ها دفاع می‌کند و میان خود و دیگران فرقی نمی‌گذارد.
این صفت نیک، در روایات اسلامی بسیار ستوده شده است و در کنار نماز اول وقت از اهمیت بالایی برخوردار است.
و به فرموده پیامبر (ص): "مواساه الاخِ فی اللهِ عزوجل" یکی از سه عمل برتر محسوب شده است[1]؛ یعنی با برادر دینی به خاطر خدا "مواسات" کردن.
در حدیثی از امام صادق (ع) یکی از معیارهای آزمون شیعه بودن اشخاص[2]، و نیز وسیله تقرب به خدا، "مواسات" با برادران دینی است "تقربوا الی الله تَعالی بمُواساه اِخوانِکم".[3]
امام صادق (ع) فرمودند: "دعای مرد مومن در حق برادر مومنی که در راه اهل بیت با او مواسات نموده، مستجاب است."[4]
در حدیث دیگری در مورد جان دادن راحت و دل‌پسند مومن می‌فرماید: این ویژگی برای کسانی است که پرهیزکار و نسبت به برادران دینی خویش "مواسی" باشند. [5]
[1] . بحار: ج 74 باب‌التراحم و التعاطف، ح 3 و 7.
[2] .همان، حدیث 3
[3] . همان، حدیث 5
[4] . همان، حدیث 23
[5] .همان، حدیث 30
